Wegetarianizm - dalsze przemyślenia.

Jakiś czas temu obiecałem napisać o pozytywnych stronach wegetarianizmu (bo naprawdę je widzę!), ale zanim popełnię post chwalący ten fenomen podzielę się jeszcze kilkoma swoimi przemyśleniami.

UWAGA! To nie jest próba narzucania swojego zdania, czy skłócenia kogokolwiek - a jedynie osobiste wnioski. Jeśli ktoś miałby ochotę robić flamewar w komentarzach, proszę udać się na filiżankę naparu z melisy.

1. Etyka.

Jestem po pierwsze mięsożercą, ale także nie podoba mi się przemysłowe podejście do hodowli zwierząt - najbardziej podoba mi się model, kiedy taki zwierzaczek, dajmy na to kurczak, żyje sobie na zagrodzie, w wolnym wybiegu, w komfortowych warunkach - a nie stłoczony na fermie jak w niemieckim obozie koncentracyjnym.

Nie dość, że ekologiczny - tradycyjny model hodowli jest lepszy i bardziej ludzki - to jeszcze mięsko z takiego szczęśliwego kurczaczka smaczniejsze.

2. Ekonomia.

Takie paskudne germańskie podejście do hodowli i eksperymenty z żywnością to wynik presji rynku - popytu. To generalnie my - konsumenci godzimy się kupować "tanią kiełbasę", to my chcemy skórzanych butów i innych akcesoriów, to my musimy karmić naszego pieska, czy kotka markową karmą z puszki... Ja rozumiem, że wegetarianizm jest próbą powiedzenia NIE pewnym zjawiskom.

Ja też chciałbym powiedzieć NIE nazizmowi w hodowli, dlatego sam staram się (obecnie częściowo, w przyszłości w 100%) kupować mięso z ekologicznych hodowli (króliki, ryby), gotować sobie jajka z wolnego wybiegu (i co z tego, że oszczędniej z fermy?), zrezygnować z full wypas skórzanego portfela na rzecz tekstyliów, itp.

3. Co dla mnie nie jest wegetarianizmem.

Wegetarianinem nie jestem, bo samo zabicie zwierzęcia, aby zaspokoić głód jest dla mnie akceptowalne, ale patrząc na ogólną filozofię (i tą pogmatwaną ideologię) dochodzę do jedynego możliwego, logicznego wniosku.

Jak dla mnie wegetarianizm to powstrzymanie się od jakiejkolwiek konsumpcji zwierząt i nie ma inaczej. Pokarmowej, bezpośredniej i pośredniej.

Wegetarianinem nie jest absolutnie osoba, która co prawda kotleta i kiełbasy nie tknie, ale jednak nosi skórzany portfel, lata w skórzanych butach i kupuje skórzany pas - bo choć to nie bezpośrednie "zjadanie" to jednak bezpośrednia konsumpcja martwego ciała zwierzęcia.

Zgodzę się jednak z tym, że dalsze używanie portfela, butów i paska, które się nabyło PRZED decyzją o zostaniu wegetarianinem jest do akceptacji, przecież nie wyrzucimy tego na śmietnik (to by dopiero była ekologia od siedmiu boleści!). Ale PO decyzji - to już ewidentne złamanie zasad. (Ja jednak wolałbym je oddać osobom w potrzebie w takim przypadku.)

Wegetarianinem nie może nazywać się osoba - która już PO decyzji przejścia na wegetarianizm, decyduje się tylko dla dla własnej przyjemności na kupno pieska czy kotka (szczególnie kupno z hodowli!), świadoma, że ten zwierzak będzie jadł mięso ze sklepu mięsnego (to jest także potęgowanie popytu na przemysłowy chów zwierząt!). Oczywiście pieska nabytego PRZED decyzją, przecież nie zagłodzimy na śmierć.

Według mnie osoby, które nie stosują się do zaprzestania ogólnie pojętej konsumpcji ciał zwierząt (która nakręca popyt i hodowlę w nieludzkich warunkach) nie mogą nazywać siebie wegetarianami. Owszem, mogą mówić, że lubią dietę wegetariańską i potrawy wegetariańskie, ale określanie siebie wegetarianami to nie jest w tym przypadku dobre określenie.

4. Trochę oliwy do ognia.

Dla osób, które zawsze w tego typu dyskusjach komentują, że ewolucyjnie nie jesteśmy drapieżnikami zamieszczam fotkę prymitywnych i nagich ludzi - jak ich Bóg stworzył.

Jakiejkolwiek fotki dzikich ludzi byśmy nie przeglądali - widok jest podobny: golasy, czasem - miło kontaktu z białym człowiekiem - jeszcze bez gaci, z wiszącymi pingami - jednak perfekcyjnie przez naturę przystosowani do zabijania.

Popatrzcie na tę fotkę w kontekście przyrodniczym i zastanówcie się - jakie inne stworzenie posiada taki "długi szpon" zabijający szybko i na dużą odległość. Tylko drapieżnik na szczycie drabiny ewolucji.